რეკლამის დახურვა

Ამ კვირაში Google-მა წარმოადგინა სრულიად ახალი Chromecast მოწყობილობა, რომელიც ძალიან მოგვაგონებს Apple TV-ს, კონკრეტულად AirPlay ფუნქციას. ტელევიზორის ეს აქსესუარი არის პატარა დონგლი HDMI კონექტორით, რომელიც ჩართულია თქვენს ტელევიზორში და ღირს $35, Apple TV-ის ფასის თითქმის მესამედი. მაგრამ როგორ ეწინააღმდეგება ის Apple-ის გადაწყვეტას და რა განსხვავებაა ამ ორს შორის?

Chromecast, რა თქმა უნდა, არ არის Google-ის პირველი მცდელობა, შეაღწიოს ტელევიზორის ბაზარზე. კომპანია Mountain View-დან უკვე ცდილობდა ამის გაკეთებას თავისი Google TV-ით, პლატფორმით, რომელიც Google-ის თანახმად, ბაზარზე დომინირებდა უკვე 2012 წლის ზაფხულში. ეს არ მოხდა და ინიციატივა ცეცხლში ჩავარდა. მეორე მცდელობა პრობლემას სულ სხვაგვარად უახლოვდება. იმის ნაცვლად, რომ იყოს დამოკიდებული პარტნიორებზე, Google-მა შეიმუშავა იაფი მოწყობილობა, რომელიც შეიძლება დაუკავშირდეს ნებისმიერ ტელევიზორს და ამით გააფართოოს მისი ფუნქციები.

Apple TV AirPlay-ით უკვე რამდენიმე წელია ბაზარზეა და Apple-ის მომხმარებლები კარგად იცნობენ მას. AirPlay საშუალებას გაძლევთ გადაიტანოთ ნებისმიერი აუდიო ან ვიდეო (თუ აპლიკაცია მხარს უჭერს მას), ან თუნდაც აისახოთ iOS მოწყობილობის ან Mac-ის გამოსახულება. სტრიმინგი ხდება უშუალოდ მოწყობილობებს შორის Wi-Fi-ის საშუალებით და ერთადერთი შესაძლო შეზღუდვა არის უკაბელო ქსელის სიჩქარე, აპლიკაციების მხარდაჭერა, რაც, თუმცა, მაინც შეიძლება ანაზღაურდეს სარკისებურად. გარდა ამისა, Apple TV საშუალებას აძლევს წვდომას კონტენტზე iTunes-დან და მოიცავს სატელევიზიო სერვისების მთელ რიგს, მათ შორის Netflix, Hulu, HBO Go და ა.შ.

თავის მხრივ, Chromecast იყენებს ღრუბლოვან სტრიმინგს, სადაც წყაროს შინაარსი, იქნება ეს ვიდეო თუ აუდიო, მდებარეობს ინტერნეტში. მოწყობილობა აწარმოებს Chrome OS-ის შეცვლილ (იგულისხმება შემცირებულ) ვერსიას, რომელიც უერთდება ინტერნეტს Wi-Fi-ის საშუალებით და შემდეგ მოქმედებს როგორც შეზღუდული კარიბჭე სტრიმინგ სერვისებზე. მობილური მოწყობილობა შემდეგ დისტანციური მართვის ფუნქციას ასრულებს. იმისათვის, რომ სერვისმა იმუშაოს, მას სჭირდება ორი რამ, რომ იმუშაოს Chromecast TV-ზე - პირველი, მას სჭირდება API-ის ინტეგრირება აპში და მეორე, მას უნდა ჰქონდეს ვებ კომპანიონი.

მაგალითად, YouTube-მა ან Netflix-მა შეიძლება იმუშაოს ამ გზით, სადაც თქვენ აგზავნით სურათს მობილური ტელეფონიდან ან პლანშეტიდან ტელევიზორში (მაგ. Playstation 3-საც შეუძლია ამის გაკეთება), მაგრამ მხოლოდ როგორც ბრძანება იმ პარამეტრებით, რომლის მიხედვითაც Chromecast მოძებნის მოცემულ შინაარსს და დაიწყებს მის სტრიმინგს ინტერნეტიდან. ზემოაღნიშნული სერვისების გარდა, Google-მა განაცხადა, რომ მალე დაემატება Pandora მუსიკალური სერვისის მხარდაჭერა. მესამე მხარის სერვისების მიღმა, Chromecast-ს შეუძლია Google Play-ს კონტენტი ხელმისაწვდომი გახადოს, ასევე ნაწილობრივ ასახოს Chrome ბრაუზერის სანიშნეები. ისევ და ისევ, ეს არ ეხება პირდაპირ სარკეს, არამედ კონტენტის სინქრონიზაციას ორ ბრაუზერს შორის, რომელიც ამჟამად ბეტა რეჟიმშია. თუმცა, ამ ფუნქციას ამჟამად აქვს ვიდეოების გლუვი დაკვრის პრობლემები, კერძოდ, გამოსახულება ხშირად წყდება ხმისგან.

Chromecast-ის ყველაზე დიდი უპირატესობა მისი მრავალპლატფორმაა. მას შეუძლია იმუშაოს iOS მოწყობილობებთან, ისევე როგორც Android-თან, ხოლო Apple TV-სთვის საჭიროა გქონდეთ Apple მოწყობილობა, თუ გსურთ გამოიყენოთ AirPlay (Windows-ს აქვს ნაწილობრივი AirPlay მხარდაჭერა iTunes-ის წყალობით). ღრუბლოვანი სტრიმინგი საკმაოდ ჭკვიანი გამოსავალია ორ მოწყობილობას შორის რეალური სტრიმინგის გვერდის ავლით, მაგრამ მეორეს მხრივ, მასაც აქვს თავისი საზღვრები, მაგალითად, ტელევიზორის მეორე ეკრანად გამოყენება შეუძლებელია.

Chromecast ნამდვილად ბევრად უკეთესია, ვიდრე ყველაფერი, რაც Google TV-ს აქამდე გვთავაზობდა, მაგრამ Google-ს ჯერ კიდევ ბევრი სამუშაო აქვს გასაკეთებელი, რათა დაარწმუნოს დეველოპერები და მომხმარებლები, რომ მათი მოწყობილობა არის ზუსტად ის, რაც მათ სჭირდებათ. მიუხედავად იმისა, რომ უფრო მაღალი ფასია, Apple TV მაინც უკეთესი არჩევანია ფუნქციების და სერვისების უფრო დიდი დიაპაზონის გამო, და მომხმარებლები ნაკლებად სავარაუდოა გამოიყენონ ორივე მოწყობილობა, განსაკუთრებით იმის გამო, რომ ტელევიზორებზე HDMI პორტების რაოდენობა შეზღუდულია (მხოლოდ ჩემი ტელევიზორი აქვს ორი, მაგალითად). ზღვარზე სხვათა შორის, შეიქმნა სასარგებლო ცხრილი, რომელიც ადარებს ორ მოწყობილობას:

.