რეკლამის დახურვა

ზუსტად შვიდი წელი გავიდა მას შემდეგ, რაც სტივ ჯობსმა მაყურებლის წინაშე სცენაზე iPhone წარადგინა, მობილური ტელეფონი, რომელმაც შეცვალა მთელი ინდუსტრია და დაიწყო სმარტფონების რევოლუცია. კონკურენტები განსხვავებულად რეაგირებდნენ ახლად წარმოდგენილ ტელეფონზე, მაგრამ სწორედ მათმა რეაქციამ და რეაგირების სიჩქარემ განსაზღვრა მათი მომავალი წლების განმავლობაში. სტივ ბალმერმა გაიცინა iPhone-ზე და აჩვენა თავისი სტრატეგია Windows Mobile-თან დაკავშირებით. ორი წლის შემდეგ მთელი სისტემა შეწყდა და ამჟამინდელი Windows Phone 8-ით მას რამდენიმე პროცენტიანი წილი აქვს.

თავიდან ნოკიამ სრულიად უგულებელყო iPhone-ი და ცდილობდა გაეგრძელებინა Symbian-ის, შემდეგ კი მისი სენსორული ვერსიის გამოყენება. აქციები საბოლოოდ დაეცა, კომპანიამ მოახდინა Windows Phone-ის ადაპტაცია და საბოლოოდ მიყიდა მთელი თავისი მობილური განყოფილება Microsoft-ს იმ ნაწილზე, რაც ადრე ღირდა. ბლექბერიმ ადეკვატური რეაგირება მხოლოდ გასული წლის დასაწყისში შეძლო, კომპანია კი ამჟამად გაკოტრების ზღვარზეა და რეალურად არ იცის რა გააკეთოს საკუთარ თავს. Palm-მა საკმაოდ სწრაფად რეაგირება მოახდინა და მოახერხა WebOS-ის მოტანა, რომელსაც დღემდე აქებენ და მასთან ერთად Palm Pré ტელეფონი, თუმცა ამერიკელი ოპერატორების და კომპონენტების მომწოდებლებთან პრობლემების შედეგად კომპანია საბოლოოდ მიჰყიდეს HP-ს, რომელიც დაკრძალეს. მთელი WebOS და სისტემა ახლა იხსენებს თავის ყოფილ პოტენციალს მხოლოდ LG-ის სმარტ ტელევიზორის ეკრანებზე.

Google-მა შეძლო ყველაზე სწრაფი რეაგირება თავისი Android ოპერაციული სისტემით, რომელიც მოვიდა T-Mobile G1/HTC Dream-ის სახით iPhone-ის გაყიდვიდან წელიწადნახევარზე ნაკლებ დროში. თუმცა, დიდი გზა იყო Android-ის ფორმამდე, რომელიც Google-მა ოფიციალურად წარმოადგინა იმ დროს და წიგნის წყალობით Dogfight: როგორ წავიდნენ Apple და Google ომში და დაიწყეს რევოლუცია ჩვენ ასევე შეგვიძლია ვისწავლოთ რაღაც კულისებში.

2005 წელს მობილური ტელეფონებისა და ოპერატორების ირგვლივ ვითარება მნიშვნელოვნად განსხვავებული იყო. ფიჭური ქსელების მაკონტროლებელი რამდენიმე კომპანიის ოლიგოპოლია კარნახობდა მთელ ბაზარს და ტელეფონები იქმნებოდა პრაქტიკულად მხოლოდ ოპერატორების დაკვეთით. ისინი აკონტროლებდნენ არა მხოლოდ ტექნიკის ასპექტებს, არამედ პროგრამულ უზრუნველყოფას და თავიანთ მომსახურებას მხოლოდ ქვიშის ყუთში აწვდიდნენ. ნებისმიერი პროგრამული უზრუნველყოფის შემუშავების მცდელობა მეტ-ნაკლებად ფულის ფლანგვა იყო, რადგან ტელეფონებს შორის სტანდარტი არ იყო. მხოლოდ Symbian-ს ჰქონდა რამდენიმე ურთიერთშეთავსებადი ვერსია.

იმ დროს გუგლს სურდა მობილურ ტელეფონებში ჩაეყენებინა თავისი ძებნა და ამის მისაღწევად მას ყველაფერი ოპერატორების მეშვეობით უნდა მიეწოდებინა. მაგრამ ოპერატორებმა ამჯობინეს ზარის მელოდიები, რომლებიც თავად გაყიდეს ძიებაში და Google-ის შედეგები მხოლოდ ბოლო ადგილებზე იყო ნაჩვენები. გარდა ამისა, კომპანია Mountain View-ს კიდევ ერთი საფრთხე შეექმნა და ეს იყო Microsoft.

მისი Windows CE, მაშინ ცნობილი როგორც Windows Mobile, საკმაოდ პოპულარული ხდებოდა (თუმცა ისტორიულად მათი წილი ყოველთვის 10 პროცენტზე დაბალი იყო) და მაიკროსოფტმა ასევე იმ დროს დაიწყო საკუთარი საძიებო სერვისის პოპულარიზაცია, რომელიც მოგვიანებით გადაკეთდა დღევანდელ Bing-ად. Google და Microsoft მაშინ უკვე კონკურენტები იყვნენ და თუ Microsoft-ის მზარდი პოპულარობით ისინი Google-ის ხარჯზე ახორციელებდნენ ძიებას და არც კი შესთავაზებენ მას, როგორც ვარიანტი, იქნება რეალური რისკი, რომ კომპანია ნელ-ნელა დაკარგავს თავის იმ დროისთვის ფულის ერთადერთი წყარო, რომელიც მოდიოდა ძიების შედეგებში რეკლამებიდან. ყოველ შემთხვევაში, ასე ფიქრობდნენ Google-ის ოფიციალური პირები. ანალოგიურად, Microsoft-მა მთლიანად მოკლა Netscape Internet Explorer-ით.

Google-მა იცოდა, რომ მობილურის ეპოქაში გადარჩენისთვის მას მეტი სჭირდებოდა, ვიდრე უბრალოდ ძიებისა და აპის ინტეგრირება მის სერვისებზე წვდომისთვის. სწორედ ამიტომ, 2005 წელს მან იყიდა Android პროგრამული უზრუნველყოფის სტარტაპი, რომელიც დააარსა Apple-ის ყოფილმა თანამშრომელმა ენდი რუბინმა. რუბინის გეგმა იყო შეექმნა ღია კოდის მობილური ოპერაციული სისტემა, რომელიც ნებისმიერ ტექნიკის მწარმოებელს შეეძლო დაენერგა თავის მოწყობილობებზე, განსხვავებით ლიცენზირებული Windows CE-სგან. Google-ს მოეწონა ეს ხედვა და შეძენის შემდეგ რუბინი დანიშნა ოპერაციული სისტემის განვითარების ხელმძღვანელად, რომლის სახელიც შეინარჩუნა.

ანდროიდი უნდა ყოფილიყო რევოლუციური მრავალი თვალსაზრისით, ზოგიერთ ასპექტში უფრო რევოლუციური ვიდრე iPhone-ი, რომელიც მოგვიანებით Apple-მა წარადგინა. მას ჰქონდა Google-ის პოპულარული ვებ სერვისების ინტეგრაცია, მათ შორის რუკები და YouTube, შეეძლო რამდენიმე აპლიკაციის გახსნა ერთდროულად, ჰქონოდა სრულფასოვანი ინტერნეტ ბრაუზერი და უნდა მოიცავდეს ცენტრალიზებულ მაღაზიას მობილური აპლიკაციებით.

თუმცა, იმ დროისთვის Android ტელეფონების აპარატურის ფორმა სრულიად განსხვავებული უნდა ყოფილიყო. იმ დროისთვის ყველაზე პოპულარული სმარტფონები იყო BlackBerry მოწყობილობები, მათ მაგალითზე პირველი ანდროიდის პროტოტიპი, კოდური სახელწოდებით Sooner, ჰქონდა აპარატურის კლავიატურა და არასენსორული დისპლეი.

9 წლის 2007 იანვარს ენდი რუბინი მანქანით მიდიოდა ლას-ვეგასში, რათა შეხვედროდა ტექნიკის მწარმოებლებსა და გადამზიდველებს. მოგზაურობის დროს სტივ ჯობსმა გამოავლინა თავისი ბილეთი მობილური ტელეფონების ბაზარზე, რამაც მოგვიანებით Apple აქცია მსოფლიოში ყველაზე ძვირფას კომპანიად. რუბინმა ისეთი შთაბეჭდილება მოახდინა სპექტაკლმა, რომ მან გააჩერა მანქანა დანარჩენი გადაცემის საყურებლად. სწორედ მაშინ უთხრა მან მანქანაში მყოფ კოლეგებს: "შალა, ჩვენ ალბათ არ ვაპირებთ ამ [ადრე] ტელეფონის გამოშვებას".

მიუხედავად იმისა, რომ ანდროიდი გარკვეულწილად უფრო მოწინავე იყო, ვიდრე პირველი iPhone, რუბინმა იცოდა, რომ მას უნდა გადაეხედა მთელი კონცეფცია. Android-ით ის ათამაშებდა იმას, რაც მომხმარებლებს უყვარდათ BlackBerry ტელეფონებში - შესანიშნავი აპარატურის კლავიატურის, ელექტრონული ფოსტისა და მყარი ტელეფონის კომბინაციას. მაგრამ Apple-მა მთლიანად შეცვალა თამაშის წესები. ტექნიკის კლავიატურის ნაცვლად მან შესთავაზა ვირტუალური კლავიატურა, რომელიც მართალია არც ისე ზუსტი და სწრაფია, მაგრამ ყოველთვის არ იკავებდა ეკრანის ნახევარს. ყველა სენსორული ინტერფეისის წყალობით ერთი აპარატურის ღილაკით ეკრანის ქვემოთ წინა მხარეს, თითოეულ აპლიკაციას შეიძლება ჰქონდეს საკუთარი კონტროლი საჭიროებისამებრ. უფრო მეტიც, მალე მახინჯი იყო მშვენიერი აიფონიდან, რომელიც უნდა ანაზღაურებულიყო რევოლუციური Android-ით.

ეს იყო ის, რასაც რუბინი და მისი გუნდი იმ დროს სარისკოდ მიიჩნევდნენ. კონცეფციაში მნიშვნელოვანი ცვლილებების გამო, Sooner გაუქმდა და წინა პლანზე გამოვიდა პროტოტიპი კოდური სახელწოდებით Dream, რომელსაც ჰქონდა სენსორული ეკრანი. ამგვარად, დანერგვა გადაიდო 2008 წლის შემოდგომამდე. მისი განვითარების დროს, Google-ის ინჟინრებმა ყურადღება გაამახვილეს ყველაფერზე, რისი გაკეთებაც iPhone-ს არ შეეძლო, რათა საკმარისად განასხვავოს Dream. ბოლოს და ბოლოს, მაგალითად, ტექნიკის კლავიატურის არარსებობა მაინც ხარვეზად ითვლებოდა, რის გამოც პირველ Android ტელეფონს, T-Mobile G1, ასევე ცნობილი როგორც HTC Dream, ჰქონდა სლაიდი განყოფილება აკრეფის ღილაკებით და პატარა გადახვევის ბორბალი.

iPhone-ის წარდგენის შემდეგ Google-ში დრო გაჩერდა. ყველაზე ფარული და ამბიციური პროექტი Google-ში, რომელზეც ბევრი ორ წელზე მეტი ხნის განმავლობაში კვირაში 60-80 საათს ატარებდა, იმ დილით მოძველდა. პროტოტიპებთან ექვსთვიანი მუშაობა, რომლის შედეგიც 2007 წლის ბოლოს უნდა ყოფილიყო წარმოდგენილი საბოლოო პროდუქტი, ფუჭად წავიდა და მთელი განვითარება კიდევ ერთი წლით გადაიდო. რუბინის ასოცირებულმა კრის დესალვომ კომენტარი გააკეთა: „როგორც მომხმარებელი, მე გაოგნებული ვიყავი. მაგრამ, როგორც Google-ის ინჟინერი, ვფიქრობდი, რომ თავიდან უნდა დავიწყოთ."

მიუხედავად იმისა, რომ iPhone, სავარაუდოდ, სტივ ჯობსის ყველაზე დიდი ტრიუმფი იყო, Apple-ს ყველა სხვა კომპანიებზე მაღლა ასწია და დღესაც უკავია Infinity Loop 50-ში მთელი შემოსავლის 1 პროცენტზე მეტს, ეს იყო დარტყმა Google-ისთვის - ყოველ შემთხვევაში მისი Android განყოფილებისთვის.

.